44 jaar was ik toen ik weduwe werd, verschrikkelijk....
En dan na een tijdje, komt de liefde weer in mijn leven.... wat waren we gelukkig. Ik bloeide weer op... ik was weer een blij mensenkind...
Helaas duurde dat sprookje ook niet lang...ik zwaai hem uit ..dag lieverd dag schat....en ik heb hem nooit meer terug gezien..hartstilstand...48 jaar..
Twee jaar heb ik gehuild soms werd ik er zelf bang van...en dan zie ik kleurtjes pastel tinten,geel, blauw, rose..ik ben gaan schilderen of mijn leven er van afhing ,had nog nooit geschilderd. Ja op de kleuterschool..de ene expositie na de andere ...ik dacht ,hij heeft mij een afscheidskadootje gegeven.
Ttja,dat schilderen heeft mij ook gered..als soms de moed in mijn schoenen zakt, denk ik: wees dankbaar voor de liefde die je hebt ontvangen..en daar haal ik maar kracht uit...
