Vanaf mijn geboorte heb ik Cystic Fibroses. Een erfelijke chronische longaandoening
die tot de dag van vandaag nog niet te genezen is. In mijn jeugd lag ik ongeveer 3 x per jaar 4 weken in het ziekenhuis. Elke dag kwam mijn moeder op bezoek. Ze bakte dan thuis mijn lievelingskostje. Als ik 's nachts een nieuw infuus moest dan kwam ze naar het ziekenhuis. Ze was er met elk onderzoek bij en ze streed voor onrecht tegen mij.

Na 10 jaar waren mijn longen op. Ik moest een dubbele longtransplantatie ondergaan. Mijn moeder was op dat moment zwanger van mijn zusje. Zelfs in deze kritieke periode in mijn leven was ze er voor mij. Ze cijferde zichzelf helemaal weg. 3 weken voor de bevalling van mijn zusje is mijn moeder 48 uur opgebleven omdat ik kritiek lag. Dit heeft mijn moeder puur op karakter gedaan. Een karaktermens; dat is het.

Aan alle mooie dingen des levens zit ook een keerzijde. Mijn moeder kon/kan het verdriet niet verwerken dat ik ziek ben en vroeg zal sterven waarschijnlijk. Ze heeft een alcoholprobleem. En nu wil ik mijn dankwoord uitspreken aan de medewerkers van een verslavingskliniek. Die hebben mede geholpen dat mijn moeder nu de verslaving onder controle heeft. Op karakter; zoals mijn moeder is.

Natuurlijk is het echte dankwoord voor mijn moeder. Zo'n mens al zij verdient een standbeeld!