Ik werd na 25 jaar huwelijk en daarvoor nog 8 jaar vriendschap in de steek gelaten door een man die altijd de enige liefde in mijn leven is geweest.
Mijn moeder,die ik jarenlang verzorgd heb en zag veranderen van mijn zorgzame en lieve moeder in een ongedurig kind, stierf zonder mij als dochter nog herkend te hebben.
Tien jaar lang werd ik telefonisch lastig gevallen en gestalkt door een jongen, zo oud als mijn zoon die dacht in mij zijn grote liefde te hebben gevonden.
Een zoon én een dochter werden ingeruild voor een andere partner (met alle ellende van bezoekregelingen voor de kinderen enz.enz). Dan denk je wel eens: waarom nog verder leven???
Maar als er dan iemand is die er altijd voor jou is. Je steunt, moed inspreekt en achter jou blijft staan........
een rots in de branding is..........iemand bij wie je je boosheid kwijt kunt.....onredelijk mag zijn .....een paal in de branding van stille angst en verdriet, maar ook een paal om tegen aan te leunen en je aan vast te houden.
En zo leer je dan langzaam aan weer verder te gaan, vooruit te mogen en durven kijken.
Heus, luisteren en er zijn dat is helpen en niet voor jezelf leven.
