Mijn hele leven ben ik al ziekelijk geweest,last van COPD zoals dat nu genoemd wordt,en altijd last van mijn gewrichten,tenminste,ik dacht dat het mijn gewrichten waren.
Na een paar pijnlijke onderzoeken had de neuroloog het vermoeden dat ik Neuropathie had, na verder onderzoek bleek dat ik perifere Polyneuropathie had,een symptoom van een onderliggende ziekte moest de oorzaak zijn.
Welnu,dan ben je 44 jaar, heel veel vrienden (dacht ik) dat moet toch lukken met een lieve man en dochter?.
Het tegendeel was helaas waar, ik kon binnen de kortste tijd niets meer, alleen nog maar voorzichtig op de bank zitten, met mijn voeten op een kussen, op de grond kon niet anders werden mijn voeten blauw en opgezwollen.
Mijn man heeft mij fantastisch geholpen,(en doet dat nu nog), maar ik heb ook heel veel hulp gehad van een zoon van mijn zwager,een jongen van 20 jaar die zonder te klagen gewoon voor zijn tante deed zorgen als mijn man bijvoorbeeld ging sporten of ging werken.
De hele zomer heeft die schat voor mij gezorgd, niets was hem te veel!
Op 30 oktober 2008 kreeg ik een hele zware hartinfarct, en ook nu stond die schat weer voor ons klaar,daarna heb ik gerevalideerd,en mocht ik eindelijk eind november naar huis.
Bijna elke dag kwam die jongen van 20 jaar op bezoek bij mij, mijn man kon niet altijd in verband met de thuissituatie, werk en sport,o ok mijn man had ontspanning nodig.
23 december 2008 mocht ik naar huis, ik was wel nog ziek ,maar de kerstmis mocht ik thuis vieren gelukkig.
We zitten nu in 2010 en de ons hele gezin is alleen nog steeds blij met de hulp die ik nog altijd heb van de inmiddels bijna 22 jarige neef, ik hoef maar te bellen en hij staat klaar, dat zal hij van zijn vader hebben, de enige vrienden die wij hebben overgehouden na al dit alles.
Door dit verhaal te schrijven bedank ik hem hartelijk voor al zijn hulp, dat heeft hij maar even gewoon gedaan !
