Ik ken mijn man nu bijna 10 jaar en in die 10 jaar hebben we alles wat je maar kan bedenken zowat mee gemaakt, ik heb mijn moeder verloren op mijn verjaardag toen ik 25 werd, toen kregen we te horen dat we geen kinderen op de natuurlijke manier konden krijgen, ik raakte mijn baan kwijt en kreeg mijn man een herseninfarct op zijn 33 ste en werd hierdoor aan de rechterzijde verlamd. Ook hij raakte hierdoor zijn baan kwijt. We verloren onze beste vriend een dag voor onze huwelijksinzegening waardoor deze dus niet door kon gaan. Toen verloor mijn man zijn vader en werd zijn moeder op genomen in het ziekenhuis, toen we op vakantie waren die dag kreeg ik ook en miskraam. Al met al veel gebeurt in die korte levensjaren van ons... Maar nog steeds staan we elke dag met een lach op ons gezicht klaar voor iedereen. We zullen de laatste zijn die klagen, want andere helpen geeft ons de kracht om door te gaan.
Vaak horen we andere mensen ons vragen hoe we dat doen, de kracht is dat we alles samen delen, doen en alles samen bespreekbaar maken, hierdoor word je een met elkaar en begrijp je elkaar met halve woorden!
Twee handen op één buik!
