Waarom heb ik geleerd om je medemens te helpen?
O waarom ben ik zo christelijk opgevoed en is er ingepompt dat je niet voor jezelf op deze wereld ben. Want soms is dat best moeilijk, vooral als het gaat om oudere mensen.... die denken alles beter te weten.
Ik heb n.l. een oudere beneden buurvrouw die ik graag te hulp schiet als het nodig is maar.................moet ze het wel willen.
Pas had ik haar tuin gedaan onkruid gewied aarde los gemaakt onkruid tussen de tegels weggehaald . Zelf was ze met haar dochter op vakantie en dacht haar bij terugkomst te verrassen.
Eerst was ze blij en bedankte de buurman die knipt altijd voor haar de heg, toen ze hoorde dat ik dat had gedaan werd ze boos op mij, ze zei dat ik de buurman boos had gemaakt omdat ik me met de tuin bemoeid had en die de heg vast niet meer ging knippen. Nou die buurman was helemaal niet boos want die doet die dingen niet die ik doet. Maar afijn ik beloofde haar het niet meer te doen nu is die tuin eeen ravage maar goed dat heeft ze aan zich zelf te da nken.
Nu was ze van de winter gevallen en liep een breuk op nog steeds is dat niet in orde doordat ze niet geopereerd kon worden moet het met rust genezen maar dit duurt lang. Nu belde ze mij voor boodschappen als het niet te veel moeite was, ik zei dat dat geen probleem was en toen zei ze:"Nou ja laat ook maar ik vraag het wel aan mijn dochter "waarop ik antwoorde nee ik doe het wel. Beneden aangekomen zag ik hoe beroerd ze er aan toe was ik vroeg of ze de huisarts al gebeld had waarop zij antwoorde dat ze dat niet gedaan had omdat ze wou wachten of het over ging. Weer werd ik boos op haar omdat ze vertelde dat ze al bijna de hele week al erge pijn in d'r heup en linker been had.
Ik zei dat ze wel moest bellen en iets voor de pijn moest vragen. Toen zei ze weer dat als ze een recept kreeg ze het toch niet kon halen omdat ze niet wist hoe ze bij de apotheek moest komen. Ik zei dat ik op de terugweg van de boodschappen halen ik ook langs de apotheek zou gaan. Dat stelde haar gerust en ging de dokter bellen, dus dat was allemaal geregeld.
De volgende dag hing er wasgoed buiten dus ik dacht dat het wel weer ging en de pijnstillers wel werkte.
Toen ze me de volgende belde dat de pillen helemaal niet werkte en ze nog heel veel pijn had bood ik mij weer verdienselijk aan, boodschappen doen hulp in huishouden maar nee hoor was niet nodig.
Volgende dag kwam gelukkig haar dochter en had de boodschappen gedaan en ook andere hulp aangeboden. Heb nog met die dochter gepraat en verteld dat ik echt van alles aangeboden had, maar dat ze heel eigenwijs was (89 jaar) en de dochter beaamde dat gelukkig ook. Nu is het weekeind maar zij zou zorgen dat maandag de huisarts weer gebeld wordt, nou ben benieuwd hoe het afloopt maar moeilijk is het wel. Je wilt helpen maar.....pffff........moet men het wel willen.
Dit is de zoveelste keer .......ook een andere benedenbuurman gevonden in de tuin 's avons laat ik keek toevallig uit het raam en zag beneden brand in de poort? ik dacht wat is dat nou maarf wilde eigenlijk niet gaan kijken ik dacht ja ik ben ook maar alleen en als het groepje jongeren is wat begin ik dan? Maar goed ik kon niet naar bed en ben toch naar beneden gegaan met een gieter water om te blussen haha nou het bleek helemaal geen brandje maar een zaklantaren die op de grond lag en aan was en wat bleek nou lag mijn buurman op de grond in zijn eigen tuinpad. Ik aan hem schudden maar geen reaktie ik vond het al vreemd want zijn buitendeur in het portiek stond open
dus ik weer naar het portiek gelopen en zijn huiis binnen gegaan want hijk heeft ook een hond en wilde kijken waar die was, aangekomen in de kamer stond drank op tafel en een glas in de keuken lag de aanrecht bezaaid met kots en pillen. Heb toen meteen het alarmnummer gebeld en de situatie uitgelegd en dat er hulp nodig was, da ambulance was opweg werd er verteld. Voor mijn gevoel duurde dat uren maar goed uiteindelijk kwamen ze en ook politie. Die gaven mij zijn huissleutel want die hond moest ik de volgende dag uitlaten en eten geven omdat die niet bij mij kon vanwegen mijn twee katten.
Geschrokken en moe van mijn belevenis ging ik naar bed, maar kon de slaap niet vatten.
Plots werd er na een tijdje weer gebeld stond de politie weer voor de deur ik moest de sleutels teruggeven want het ging slecht met de buurman en of ik telefoonummers van familieleden had want die moesten gewaarschuwd worden. Nou dat had ik niet dus ze gingen zelf beneden kijken of ze iets konden vinden. Gelukkig hadden ze een telefoonnummer van zijn zus gevonden en die zou komen en de hond meenemen.
De volgende dag ging ik naar het ziekenhuis op bezoek bij de buurman, nou had ik beter niet kunnen doen.....want o wat was die boos op mij, ik had hem moeten laten liggen omdat zijn leven een puinhoop was. Eerst was ik geschrokken maar toch kon ik boos antwoorden dat mij was geleerd om andere mensen te helpen en dat het mijn plicht was dat te doen. Ook vertelde ik hem dat hij als die het weer ging doen beter een andere plek uit kon kiezen ver uit mijn buurt
Gelukkig is het allemaal weer goed gekomen met de buurman en leeft die nog steeds of die nog blij met mij is weet ik niet want we hebben niet zoveel kontakt meer sinsds die gebeurtenis, maar goed ik vergeef het hem niet, want nog steeds ben ik die gebeurtenis NIET kwijt!
Dus ik bedoel maar moet ik blij zijn dat mijn hart op de goede plaats zit??????