4 jaar geleden kwam er een man binnen op mijn werk en ik was op slag verliefd!
Hij zit in een rolstoel.
We leerde elkaar in de loop der tijd steeds beter kennen en vormde zo een hecht gezinnetje samen met mijn twee kinderen. Vele mensen vroegen me steeds wat ga je toch beginnen met een invalide man. Wat doe je je kinderen aan, zei mijn consulent van de sociale dienst. Het schokte mij zo dat mensen er zo tegenaan keken.
Nu moet ik zeggen dat ik niet meer voor mezelf leef. Ik ben mantelverzorger van mijn eigen vriend geworden en verzorg hem dag en nacht!! Ook mijn kinderen leren zo omgaan met invaliditeit. Wat is daar zo mis mee. Ze leren juist rekening houden met mensen die een handicap hebben. Ik dacht zelf toch dat dat een goed ding is om je kinderen mee te geven in het leven.
Jezelf wat wegcijferen kan dan ook helemaal geen kwaad. Makkelijk is anders maar het leven is dan ook absoluut niet makkelijk.
Ik krijg er gigantisch veel liefde voor terug; wat wil een mens nu nog meer!!
