Mijn verhaal gaat over kanker.
18 jaar terug verloor ik mijn moeder op 58 - jarige leeftijd. Ze is erg ziek geweest. Dat staat in mijn geheugen gegrift.
In 2008 werd er kanker bij mijn vader vastgesteld, bestraling volgde en na een zware operatie was hij 'schoon' ..... zei men.
Hij knapte niet echt op en ik maakte twee maanden later een controleafspraak bij de specialist. Uitslag...'uitgezaaid naar de longen' en daar is niets aan te doen.
Ik ga mee met elke controleafspraak, scan of wat dan ook. Ik zie hoe mijn stoere vader worstelt, maar nooit klaagt, hoe hij verdriet heeft, maar nooit huilt (niet waar ik bij ben). Drie, vier keer in de week ben ik bij hem, bel veel, help met zijn huis of doe boodschappen. Mijn broers wonen in het buitenland en komen geregeld over en bellen ook veel, net zoals mijn zus die niet dichtbij woont.
Samen houden we mijn vader op de been. De band met mijn vader is hecht. Ondanks dit grote verdriet, praten en lachen we veel, één oogopslag is al genoeg. Door de telefoon hoor ik aan zijn stem hoe zijn dag is. Maar als ik bij hem ben, zie ik bij mijn stoere vader die lege blik in zijn ogen, dat staren in de verte en die intense vermoeidheid en alles wat erin sluipt als je niet meer beter wordt.
Dat doet me intens verdriet, ik ken hem gewoon te goed. Ik ben dan ook heel blij dat ik er voor hem kan zijn, samen met mijn broers en zus.
Ben niet voor niets al jaren collectante bij de KWF. Ik wens een ieder die hier onder lijdt véél warmte én sterkte toe. Hartelijke groet.
