September 2005... dat was een grote tegenslag in mijn leven.
Na een introductie van school en een avondje stappen kreeg ik last van mijn enkel. Waar kwam dit nu zo opeens vandaan?
Voor de dokters een weet en voor mij een vraag?
Althans dat zou je zeggen 'voor de dokters een weet'. Ik kreeg het bericht van een opgerekte enkelband en ging per direct naar de fysio. Na 3 maanden fysio en wat sporten nog geen resultaat zichtbaar.
Door de fysio weer teruggestuurd naar de dokter. Deze besloot een röntgenfoto te nemen per direct.
Al snel bleek er iets te zitten wat er niet hoorde te zitten. Een gezwel...maar wat voor een gezwel?
Ik werd doorverwezen naar het Radboud ziekenhuis te Nijmegen. Hier had ik nog een hele weg te gaan en die weg is nu nog steeds niet ten einde.
Er volgde een gesprek met een orthopeed en deze ging per direct een biopsie nemen van het gezwel. De vraag was nu is het 'goed' of 'kwaad' aardig?

Ja goed of kwaad aardig? Wanneer je zoiets te horen krijgt als 19-jarige spoken er een heleboel gedachten door je heen. Wat als het nu kwaadaardig is ? Ja ik wist wat het met mij zou doen in het geval van kwaad aardig en goed aardig. Maar dan nog ....Het slaat in als een bom!

Op zo'n moment weet je wie je echte vrienden zijn. Maar op zo'n momenten leer je ook te accepteren dat iedereen een persoon is en dat iedereen op een andere manier met bepaalde dingen om kan gaan.
vanaf DAT moment kijk ik ook anders tegen het leven aan.

Ik kreeg kaartjes van mensen met een boodschap van Sterkte en Succes voor de komende tijd.
Erg leuk dat er dan mensen zijn die er normaal niet voor je zijn en op zo'n moment een kaartje in de bus gooien! Dit was in de periode van Goed of Kwaad aardig?! Dit was in de onzekere periode van twee weken wachten op de uitslag.

2 weken later kreeg ik het 'goede' nieuws te horen dat het goedaardig is en dat het wel een enorm gezwel is. Maar het is zeker positief!
Een goedaardig gezwel in het bot. Wat nu? Zo snel mogelijk gingen zij dit gezwel verwijderen. Nog geen week later lag ik in het ziekenhuis. Zij hebben dit gezwel met bevriezing verwijderd en het opgevuld met donorbot.

Toen begon het....het revalideren.... Ik ging naar huis. Daar waren mensen die dag en nacht voor mij klaar stonden! Maar de eerste dag ging het 's avonds al mis ...ik werd niet goed en zakte weg....de huisarts kwam en al snel genoeg moest de ambulance ook ter plekke komen. Ik werd teruggebracht naar Nijmegen. Ik dacht dat het het einde van de wereld was. Ik heb moeten vechten om niet te gaan! Tijdens de operatie ben ik waarschijnlijk veel bloed verloren of iets anders heeft die avond voor iets gezorgd wat bij mij veel los gemaakt heeft.

Na 1 nacht mocht ik weer naar huis. Nooit een antwoord gehad op deze gebeurtenis.
Vanaf dat moment was ik alleen maar moe ...ik kon mezelf niet wassen/aankleden/eten ging moeilijk enz.
Vaak last van benauwdheids aanvallen en ik kon ook absoluut niet tegen lawaai om me heen. Gelukkig had ik een leuke, lieve vriend die er elk moment van de dag voor mij was!Maar dan ook echt! Ieder moment! Hij was zo positief en sleurde mij overal doorheen!
En dat niet alleen! Ook een goeie vriendin die er ook voor me was als ik ze nodig had! En ook heel belangrijk was mijn moeder. Een echte verpleegkundige aan huis! Ook een lieve vader,broer en zus! En zo kan ik nog verschillende mensen opnoemen.......! Op zo'n moment weet je wie de mensen zijn die echt om jou geven!

Dit was voor mij een hele weg en sloeg ook in bij mijn studie en mijn prive leven.
Je bent een half jaar op weg om weer alles opnieuw op te bouwen. Opnieuw leren lopen/sporten etc. Maar het gaat!!!

Het kost wel een hoop energie en mijn lichaam is niet meer zoals voorheen.
Na een half jaar was ik weer bezig met mijn normale leefpatroon.
Maar dit duurde helaas maar 1,5 jaar.......toen werd er tijdens mijn controle weer een nieuwe reusceltumor geconstateerd.
Deze zat iets boven het eerste verwijderde gezwel.
Toen begon in November 2008 weer dezelfde weg die ik moest begaan.
Dit was natuurlijke weer een hele klap. Maar met alle energie en moed ben ik deze weg weer ingeslagen en nu 1,5 jaar verder ben ik nog steeds tumorvrij.
Ik geniet van het leven en doe wat ik kan en dit kan ik ook dankzij de mensen om me heen!
Zij zijn er voor mij en ik ook graag voor hen!
Maar je hebt mensen nodig die jou goede moed inpraten!

één ding is zeker: Ieder mens is anders en je kunt het beste voor iedereen een goed hart hebben!

Bedankt!!