Mijn vriendin en ik, fietsten van Brugge naar Damme.Het was een pittige leuke tocht.
In Damme aangekomen, zagen we een A4 met een foto van een hondje dat al drie dagen zoek was.
Ik had goed naar de foto gekeken. Maar je bent in Belgié en waar moet je zoeken?
We bleven er 3 uurtjes en op de fiets naar huis vlak voor Brugge, zie ik aan de slootkant een klein kopje en dacht: "Het zal toch niet dat hondje zijn"!
Dichterbij wist ik het zeker, maar konden haar niet pakken.Ze was bang en gewond.
We zijn helemaal terug gefietst, om het telefoonnummer te zoeken en de mensen te bellen.
We kregen iemand uit Amsterdam aan de lijn!
Het hondje is van haar ouders die op vakantie waren. Goede vrienden paste op. Werklui lieten het hek open en het hondje liep weg. Aangereden helaas. Vast baasje gaan zoeken. Vanuit amsterdam contact met de vrienden die hopeloos waren. Met een van de mannen
wèèr naar Brugge gefietst, maar wel een auto mee voor het hondje.(Bicou) En ja,daar lag ze nog, volkomen uitgeput. We waren zò blij dat we haar gevonden hadden.
Ze had de volgende dag niet meer geleefd.
De dierenarts werd bezocht, waar ze haar hebben geopereerd en alle goede zorgen kreeg.
Wij hadden een blij gevoel dat we terug gegaan waren. Bij thuiskomst nog een prachtige bos bloemen als dank van de baasjes van Bicou, die inmiddels van vakantie terug waren. Wij die ons 40 jaar vriendinuitje vierden, vonden het een mooi einde van onze korte vakantie. "Leve Bicou"!
