Ons verhaal is misschien voor een heleboel mensen herkenbaar, maar ik heb het in een dergelijke buurt nog nooit eerder meegemaakt. Elke warme dag zitten we met z'n alle buiten op "het plein", gezellig te beppen op spelen spellen met de kids uit de straat. Zo ook deze zondag, we waren met z'n allen aan het voetballen, van mijn kleine meid Daphne van twee tot en met de buurman Stas van veertig, iedereen deed mee. Mijn team, bestaande uit de meeste kinderen, scoorde eindelijk...geweldig!!! Maar tijdens het juichen gebeurde het geen waar ik niet op gerekend had!
Mijn bezorgde buurjongetje Lucas vroeg waar onze Daphne was, natuurlijk ging ik er nog steeds vanuit dat ze ook gewoon aan het voetballen was, aangezien ze daar gek op is. Maar Daphne was nergens meer te bekennen...Ik als "oer mama"stortte helemaal in!!
Er ging van alles door mij heen, maar het lukte mij niet om rationeel na te denken. Iedereen, de andere papa's en mama's, de buurtkinderen, ging zoeken.. Mijn lieve vriendin, Linda, ook een buurvrouw bleef bij om me te kalmeren, vertelde dat het iedereen kon overkomen en dat Daphne niet het kind is dat in zeven sloten tegelijk loopt...
Terwijl de tranen over mijn wangen biggelen, komt een niets vermoedende Daphne aanlopen, ze had een poes gezien en wilde die graag aaien, maar bij de weg vond ze de auto's toch wel eng...Ik kon niet meer boos worden zo blij was ik dat mijn meisje ongedeerd is terug gekomen.
De buurt was ook zo opgelucht dat we nog lang met zijn alle buiten zaten met een bakkie koffie, een biertje en menige liters limonade. Vanaf deze dag letten we allemaal beter op, en zeker als er poezen in de buurt zijn ;-) . Maar het had ook anders kunnen aflopen en nog elke dag ben ik blij dat mijn buurtjes voor ons klaar staan als er ook maar iets is, en dat zullen wij ook voor hun doen.
Begrip en dankbaarheid kunnen ook behoorlijk schaars zijn, behalve op de houtduif, ons buurtje....
