Toen ik geboren werd was mijn moeder gehandicapt maar de zorg voor haar 2 kinderen was geen enkel probleem en ook anderen konden op haar rekenen.
Mijn pa werd ernstig ziek daar hebben we hem door gesleept. Bij mij werd ook een erfelijke ziekte hmns geconstateerd dus functioneer ook niet naar behoren.
Maar wat mijn ouders voor mij hebben gedaan tijdens mijn ziekte en scheiding ,dat is met geen goud te betalen.
Nu ga ik een keer per week naar ze toe om het huis schoon te houden want dat is wat ze niet meer kunnen. Ik sta er met mijn handicap alleen voor mijn broer heeft afgehaakt en komt niet meer bij mijn ouders en dat terwijl ze altijd goed en zelfs meer dan goed voor hem geweest zijn.
Het doet ze verdriet dat hij niet meer komt, maar ze moeten verder en doen het super ,ma en ik zijn super optimisten; ha we zien overal licht hebben voor iedereen een luisterend oor en helpen daar waar het nodig is. Maar we hebben inmiddels ook goed geleerd dat je toch eerst zelf 2x kan bedenken voor je iemand helpt. Want deze maatschapij zit zo in elkaar help jij mij dan ben ik weg als jij hulp nodig hebt. Dit geld niet voor iedereen maar wij zijn dat zo vaak tegen gekomen. we leven echt niet voor ons zelf alleen. Maar de tijd heeft ons geleerd om niet klakkeloos iedereen maar te gaan helpen want als we zelf hulp nodig hebben moeten we het ook zelf oplossen en dat doen we ook want wij met z'n vieren  zijn een team, mijn ouders mijn vriend en ik redden het wel.