September 2002 werd Amidala geboren. Een lief klein donker meisje van een Thaise moeder en een Nederlandse vader. Vlak na de geboorte van Amidala was de moeder van het kleine meisje ineens verlamd. De vader van Amidala had een zware tijd.
Het ging heel slecht met de moeder. Ze lag weken in het ziekenhuis. Amidala had nog een zusje van toen 2 jaar. Allebei de kindjes waren de kleinkinderen van mijn zus. Mijn zus had het zusje van 2 jaar toen al opgenomen in haar huis. Met de kleine Amidala werd heen en weer gezeuld. Ik kwam op bezoek en het kleine ,meisje van toen bijna 3 maandjes stond onder het bed van haar moeder. Dat was een triest gezicht, een kindje van 3 maandjes in een maxi cosy onder het ziekbed van haar moeder. Ik heb toen voorgesteld de kleine meid mee naar huis te nemen. Mijn zus kon niet voor 2 kindjes zorgen dat was teveel voor haar. Ik heb toen besloten om voor dit kleine meisje te zorgen voor 100%. Zelf heb ik 2 getrouwde kinderen die zelf ieder 2 kinderen hebben. Maar Amidala was bij mij en mijn man van harte welkom. Ze werd hier steengoed verzorgd en vertroeteld. Vaak gingen we naar haar moeder in het revalidatie huis om haar een goed contact te laten krijgen met haar kindje. De moeder kwam uiteindelijk naar huis. Amidala kon terug naar het gezin waar ze thuis hoorde.

Vaak ging ik haar nog halen. Amidala ging mee met de caravan, dat vond ze geweldig. Het was een vrolijk meisje. De verzorging was bij haar thuis niet op en top. Inmiddels was het kind ongeveer 3 jaar geworden. Steeds als ik haar op ging halen was het kind heel vies en stonk heel erg. De verzorging was slecht. Het deed me steeds meer zeer haar zo te zien. Zodra ze hier kwam wilde ze zelf in bad en schone kleertjes aan. Zo ging dat jaren lang. Het deed me pijn. Het huis waar het kind woonde was een puinhoop. Er was niet over te praten. Als de ouders met vakantie gingen bleef het kleine meisje bij ons en dat gebeurde regelmatig. Ik bracht haar naar school en haalde haar weer op. Het was een goed lachs kind. Haar zusje was altijd bij haar eigen oma (mijn zus) en had het goed. Het werd juni 2007 en de ouders gingen weer eens met vakantie. Amidala ging met ons mee op vakantie naar Portugal een geweldige belevenis voor het meisje. Ze heeft genoten. Na de vakantie ging ze weer terug naar haar ouders. Ik ging haar nog een paar maal ophalen om mee te gaan naar de camping en te spelen met mijn kleindochter, die dezelfde leeftijd had en op dat moment leukemie had. Amidala en mijn kleindochter waren groete vriendinnen.

September 2008 werd Amidala 5 jaar en we gingen op visite. De stemming was niet goed in dat huis. Ik heb het kind wat voor zitten lezen en we zijn toen weggegaan. Dat is de laatste keer dat wij Amidala gezien hebben. Haar vader maakte ons het verwijt dat wij de raad voor de kinder bescherming hadden ingeschakeld. Daar viel niet meer over praten. Het is totale onzin, want als ik dat had willen doen dan had ik niet gewacht tot Amidala 5 jaar was. Mijn man en ik hebben de kleine meid 5 mooie jaren gegeven vol vreugde en geluk.
Wij hebben veel in moeten leveren, maar er ook veel liefde voor terug gekregen van het kind.
Ik zou het zeker zo weer doen.
Ondanks het verdriet wat ik er van heb gehad toen wij de kleine meid niet meer mochten zien.
Een kind heeft recht op geluk en liefde.

Ik zou zo graag eens stiekum om het hoekje willen kijken hoe het met haar gaat.
Misschien als ze groot is, zal ze voor de deur staan.
Ik heb geduld tot die tijd, het is niet anders.