Op een dag kwamen Ralf en Roel naar het muziekinstrumentenmuseum omdat ze drums en gitaar speelden. Zij waren beiden slechtziend en kwamen vanuit Amarant met de taxi naar het museum. Roel had een afspraak gemaakt en was de begeleider van Ralf. Roel vroeg aan Mimi, de conservator van het museum of zij Roel wilde begeleiden naar de tentoonstellingsruimte. Mimi gaf Ralf een arm en vertelde inspirerend over de vele instrumenten. Na vele vragen liepen Roel en Ralf naar de volgende ruimte. Mimi trok Ralf voorzichtig mee en waarschuwde hem voor de drempels en trapjes. In de restauratiewerkplaats hoorden ze hoe de instrumenten gerestaureerd werden, geklopt met hamertjes, en ze voelden de warmte van het solderen. Ze mochten trompetten vasthouden en voelen hoe zwaar het hout van de fagot was. Zij hoorden de muziek van vroeger en waren onder de indruk. “Juffrouw mag ik drummen?” vroeg Roel. Mimi bracht hen naar een ruimte vol met slagwerk, trommen, pauken ballofoons en schellenbomen, de één nog mooier dan de ander. Een waar paradijs!
Roel nam plaats achter het drumstel en gaf een solo weg. Er klonk applaus. Er waren nog meer bezoekers die Roel en Ralf niet eens hadden opgemerkt. Ralf probeerde de gitaren, zijn lievelingsinstrument. Ze vonden het zo gaaf, er kwam geen einde aan. “Hoeveel instrumenten heeft u?” vroeg Roel aan Mimi. “Zo’n 700”. “Maar we hebben ze nog niet allemaal gezien!” antwoordden ze. De rondleiding zat er al weer op en na een kopje thee, belde Roel de taxi die hen weer naar huis bracht.
Een week later kwamen de heren,die Ralf en Roel enthousiast zagen spelen, naar het museum. Ze vertelden Mimi dat ze van bouwbedrijf Jansen waren en haar wilde helpen met een verbouwing in het museum. “Wij hebben bewondering voor u, hoe u de rondleiding geeft aan deze jongens!” zeiden de heren tegen Mimi. “Muziek is voor iedereen” zei Mimi en ik hoop dat er nog meer mensen naar het museum komen, ze zijn van harte welkom”. De heren kwamen direct ter zake. “Wij vinden dat dit museum goede faciliteiten verdient en wij willen de invalidentoilet sponsoren”. Mimi kreeg tranen in haar ogen. Een aantal weken later was het zover. De verbouwing was klaar en Mimi had iedereen uitgenodigd om naar de heropening van het museum te komen. Het was zo mooi geworden, de toilet was 2 x zo groot en er kwam een grote wastafel en handvatten voor houvast. De drempels waren weggehaald en de vloer geëgaliseerd. De bijeenkomst was een groot succes. Mimi had alles geregeld, drankjes, hapjes, bloemen en een band. Natuurlijk had ze de burgemeester uitgenodigd om het openingswoord te verrichten. De burgemeester was vol lof over dit initiatief en met een gongslag mochten Roel en Ralf het museum heropenen. De band speelde de sterren van de hemel en iedereen was onder de indruk van het prachtige resultaat. Roel en Ralf bedankten Mimi, maar Mimi bedankten hen, omdat het zonder hun bezoek, nooit was gelukt om dit voor elkaar te krijgen. Onder luid applaus gaf Mimi Roel en Ralf een dikke knuffel en zei dat Roel en Ralf altijd welkom zijn in het museum!
Eveline Passier
