Inmiddels ben ik al 3 jaar mantelzorger van mijn tante (zus van mijn moeder). We praten samen, zitten ook lekker te dollen, ik doe haar administratie, WMO zaken, praktische zaken en ziekenhuis en doktersbezoeken. Het geeft haar steun en mij een goed gevoel om mijn familie te ondersteunen, geheel uit vrije beweging.
2 weken geleden ging ik met mijn tante naar de huisarts om een ontsoken haarzakje (talgklier) te laten verwijderen. Het zou een kleine ingreep zijn. Op zich waar, maar een behoorlijk diepe wond. Na de ingreep bleef bij thuiskomst de wond bloeden. Na contact met de arts was de enige optie 15 minuten keihard duwen op de wond in de hoop dat het bloeden zou stoppen.
Ik vond het vreselijk om mijn tante pijn te moeten doen en geen garantie te hebben alsnog in het ziekenhuis te belanden. Zij stelde mij gerust en ik haar, dit was niet het scenario van de dag, maar tijd maakte niet meer uit. Het enige wat telde was de bloeding stoppen. Na 20 minuten was dit gelukt, met een lamme hand nog even wat eten en drinken klaar gezet voor haar om daarna naar huis te gaan om voor mijn eigen gezin te zorgen.
Wat een paar uurtjes ondersteuning zou zijn, werd een lange heftige middag. Thuis waren mijn gedachte bij mijn tante met de angst dat er weer een bloeding zou komen, dus 's avonds nog even gebeld en de volgende morgen ook. Gelukkig zou er toch een wijkverpleegkundige komen om dit verder op te pakken. Met een zucht van verluchting had ik mijn mannetje als mantelzorger gestaan en kon het nu aan de professional overlaten.
Mantelzorg gaat soms zo maar over in een mantel van zorg die je niet gewend bent.
