Het was een paar weken voor Pasen 2010, toen ik werd opgebeld door de pastoraal werkster Marie.
Zij  stelde mij een vraag, die ik niet meteen begreep. Nadat we een paar woorden hadden gewisseld, besloot Marie om mij dan maar in haar geheime opdracht te betrekken. En zij kwam met haar, nu duidelijke vraag: Zijn jullie op Paasmorgen in de kerk? Omdat Ineke doorgaans de agenda beheert, was mijn eerste ingeving het haar te vragen. Maar dat zou het geheime doel van Marie's missie meteen aan de grote klok hangen. Dus slikte ik mijn adviesaanvraag bij mijn mantelzorgster onmiddellijk weer in en zegde Marie toe, dat ik zou zorgen, dat wij de Paasviering zouden bijwonen. Waar zou deze uitgebreide inleiding toe moeten leiden? Ik laat hier Marie maar aan het woord, toen zij de tekst uitsprak in de viering, waarin zij haar waardering liet blijken voor wat Ineke, mijn vrouw, allemaal presteert en gepresteerd heeft als mantelzorgster voor een oud gemeentelid, naast het vele mantelzorgwerk dat zij ook nog voor haar eigen echtgenoot (Schrijver van dit artikeltje) heeft te doen.
 
Ineke ontving de Paaskaars van het afgelopen jaar als blijk van waardering voor haar betrokkenheid bij de mensen in haar nabijheid. Ik zal hier even opsommen, wat zij allemaal doet en gedaan heeft:
Sinds 2007 trad zij op als huisbezoekster voor de oude heer Marees.
Gaandeweg werd zij diens vertrouwelinge
In april 2009 werd de heer Marees na een val in zijn appartementje opgenomen in het WLZ, afdeling neurologie.

Op de vraag van de intake verpleegkundige wie de eerste contactpersoon is, kwam direct zijn antwoord, ondanks zijn afwezige gemoedstoestand: Ineke!
Toen bleek, dat hij niet meer zelfstandig zou kunnen wonen, heeft Ineke zijn huis ontruimd en het weer voor nieuwe bewoning gereed opgeleverd aan de verhuurder.
Tegelijk hadden wij zelf ons huis verkocht en moest ook dat worden ontruimd en gingen wijj verhuizen naar een appartementje t.o. de speeltuin.
Ook dat heeft zij geheel alleen moeten doen, omdat ik door mijn Ziekte van Parkinson zodanig in mijn conditie was aangetast, dat ik gewoon niet kon helpen.
Maar of dit alles nu genoeg is voor haar? Nee, dit is nog niet alles. Want in Hoofddorp woont haar jongste broer met zijn gezin. Zijn vrouw is een Balinese, die met haar ijverige karakter zich wel een plekje in onze samenleving heeft verworven.
Helaas is hun tweede kindje gehandicapt geboren. Dit meisje ontwikkelt zich heel langzaam, waardoor zij heel veel onderzoek moet ondergaan. Nu is zij op schoolleeftijd en moet zij net als elk ander kind naar school. Maar al die jaren is Ineke haar moeders vertrouwenspersoon geweest. Elke week was Ineke dan ook één dag in de week te vinden bij dit gezin. Ze is daar de lievelingstante van de beide dochters. En vanzelfsprekend de lievelings(schoon)zus van de ouders.
En.... nog altijd de lieveling van haar trotse echtgenoot!