Zij zijn verslagen, totaal verslagen. Een kind verloren. Het wilde niet meer leven. Vastgelopen in de pubertijd. Ineens dat afschuwelijke bericht. Dood!
Hier zijn geen woorden voor. Mensen om je heen voelen zich er verlegen mee. Wat moet je zeggen.
En jij, jij herkent dat gevoel. Maar daarom moet je die ander, die vol vragen en pijn zit, niet ontlopen. Series rouwadvertenties, goed bedoeld. Maar waar blijft die medemens, in levende lijve, met zijn warme ,misschien hulpeloze, maar oprechte blik ?
Jij wilt zo'n medemens zijn. Niet voor even, maar één met lange adem. En dat vraagt wat. Want het is knokken met de feiten en de gevoelens, de vragen en de boosheid. Toch doorzetten.
Desnoods samen zwijgen, als bij Job, maar er wel zijn. En er blijven,... ook na een jaar, en na twee jaar, en langer. Die data niet vergeten, van de verjaardag, en het overlijden,... en misschien wel meer momenten. Een kaartje, een bloemetje, maar vooral ,jouw warme presentie.
In liefde trouw,....niet voor even,...maar voor het leven!