Tja, ik leef voor mijn jongens. Dat doen er velen. Het is ook niets bijzonders maar mijn jongens wel. Hebben allebei de pech dat er in de puberteit en het begin van de middelbare school een storing naar voren kwam in het autistisch spectrum. Is ook niet zo bijzonder want daar zijn er duizenden die het nog niet eens weten.
Ik wel en doe er alles voor om ze goed in hun vel te laten zitten en ook nog naar school te willen gaan.
De papa zorgt voor de gesprekken met de leerkrachten en ik heb de administratie daarvoor in handen. Begeleiders regelen en de mama zorgt dan ook nog voor de broodnodige ontspanning in alle vormen. Logeerweekeinden, vakanties en begeleiding bij hun extra vakken voor school die de papa te veel zijn. Maar vooral om ze thuis de geborgenheid te geven die ze zo nodig hebben... En dan die zeldzame glimlach van ze te krijgen.
