In de trein op de terugweg van een crematie, m'n kop vol emoties die ik onder woorden wilde brengen. Maar zonder papier. De druk in mijn hoofd werd groter, hoe moest ik die emoties kwijt?
De jonge vrouw (waarschijnlijk een studente), naast mij had een mooi groot schrijfblok, "Mag ik misschien een vel papier van je?" En ja hoor, ik kreeg het vel papier en kon daarop mijn emoties kwijt, en m'n hoofd weer rustig krijgen.
Ik heb de jonge vrouw die mij het papier gaf bedankt, op een stukje van dat vel.
Al lijkt iets klein en onbeduidend, het kan van heel grote waarde zijn. Dat vel papier was het voor mij.
