Er was eens een meisje dat 31 jaar geleden geboren is.
Ze heeft een heel moeilijke jeugd gehad met mishandeling en zo maar was er toch altijd voor haar broers en zus. Ze probeerde ervoor te zorgen dat het hun goed ging.
Naarmate de kinderen ouder werden zorgde ze ervoor dat haar broers en zussen het net zo goed kregen als haar als ze eten nodig hadden was ze ervoor hen en nieuwe kleren ook.
Toen kreeg haar broer een kind dat was haar prinsesje ze zorgde elk weekend voor het prinsesje zodat het meiske het aan niets ontbrak. Toen haar broer niet meer voor de kinderen kon zorgen zorgde zei voor haar kinderen totdat ze uiteindelijk uit huis geplaatst werden. Wat voor haar heel pijnlijk was. Toen raakte ze zelf zwanger maar door fouten in het ziekenhuis heeft ze niet kunnen genieten van haar zwangerschap omdat ze zeiden dat ze een mongooltje zou krijgen. Na negen maanden werd er een gezonde jongen geboren.
3 weken later krijgt haar man een ongeluk en hij ligt maanden aan bed gekluisterd en weer is het meisje aan het zorgen je hoort haar nooit klagen . Waar haalt ze het vandaan alle energie voor een ander zou je zeggen.
2 weken later ligt het zoontje in het ziekenhuis. Zo gaat maar door. Nu zijn we 4 jaar verder en haar man is blijvend invalide maar ze blijft maar zorgen en accepteerd geen hulp. Maar dan wordt ze zelf geopereerd en kan ze weken niets. Daar leert ze eindelijk de mensen om haar heen kennen, een buurvrouw die komt stofzuigen en een man die probeert te doen wat hij kan. en een zoontje die heel veel knuffels geeft. Eindelijk kunnen ze voor haar zorgen. Nu is het te hopen dat ze nu eindelijk een beetje een rustiger leven tegemoet gaat.
