Het begon vele jaren geleden, ik ben er gewoon ingerold. Mijn schoonzus kwam er alleen voor te staan met twee kleine kinderen en had hulp nodig.
Een huisje inrichten, verven en behangen en toen ook oppassen op de kinderen. Ach, ik had er twee van bijna dezelfde leeftijd, dus twee er bij moest toch kunnen. Toen de kinderen wat groter werden en naar school gingen kwam de buurvrouw of ik haar kinderen naar school kon brengen, zij had ms en kon het niet meer elke dag opbrengen.
Mijn kinderen moesten toch ook naar school (intussen had ik er drie) dus, weer eentje extra was geen probleem. Later kwam er nog één bij, maar ging er één van ons naar het voortgezet onderwijs. Toen kwam de andere buurvrouw er alleen voor te staan en kon de tuin niet meer alleen doen. Ook daar springen wij nog steeds bij. Af en toe wat klusjes en elke week het gras maaien.
Je moet elkaar toch een beetje helpen nietwaar? Misschien heb je zelf ooit ook eens hulp nodig. Creamoeder, leesmoeder en luizenmoeder, met schoolreisje of ergens met de auto naar toe, ik stond klaar voor school. En dat vaak naast mijn parttime baan. Hebben mensen problemen, dan komen ze vaak bij ons, een luisterend oor, soms een advies. Ook de vrienden en vriendinnen van de kinderen komen vaak langs, af en toe blijven ze eten of slapen, voor of na een een wedstrijd. Soms staan er 8 man in de rij om te douchen, omdat het bij de baan niet kan. De middelste gaat binnenkort verhuizen en daar zijn we al flink aan het klussen, de oudste is weer thuis en de jongste blijft misschien nog een paar jaartjes. Ik hoop zo nog lang door te kunnen gaan, want die glimlach, die stralende ogen, de dankbaarheid van de mensen, het is me allen zo lief....
