Daar lag ze, beweegloos met een bloedend hoofd tussen ons als buren in. We vreesden het ergste en ze werd afgevoerd met een ambulance.
Wat begon als een gezellige avondje uit met elkaar, eindigde door een ongelukkige val, in een drama. Later bleek een schedelbasisfractuur en beschadigde zenuwen. Wij als buren stonden wekenlang direct voor haar gezin klaar. Boodschappen doen, heen en weer naar ziekenhuis, eten koken, een oogje in het zeil houden, niets was ons teveel. Ze had vreselijk veel geluk gehad als moeder van 3 puberzonen. Nog steeds heeft ze geen reukvermogen, maar als dat het ergste is. Het hele gezin heeft onze hulp als een warme deken ervaren en zeker onze onderlinge banden versterkt.
