Vorig jaar zomer ging mijn broer scheiden. Hals over kop moest hij verhuizen . De flat die hij per loting had gekregen was behoorlijk uitgewoond. Dit betekende dat wij als familie het dus onverwachts behoorlijk druk kregen, vooral mijn ouders waren er zeer druk mee. Al snel kon hij over verhuizen en leek hij zijn leven weer een klein beetje op de rails te krijgen tot 15 september (prinsjesdag).
Om de kosten wat te drukken had mijn broer besloten om voortaan op de fiets naar zijn werk te gaan. Maar helaas betekende dit bijna zijn dood.
Tijdens zijn fietstocht naar zijn werk werd hij van achteren geschept door een
kleine vrachtwagen die had besloten om ook het fietspad maar bij de weg te trekken. De vrachtwagen reed door en liet mijn broer vechtend voor zijn leven achter. Gelukkig reden er twee auto's achter de vrachtwagen die wel gelijkstopten en hulp boden.
Een van deze getuige is zelfs bij mijn broer gebleven tot het moment dat hij per traumahelikopter werd weggebracht naar het ziekenhuis.
Mijn broer knapte weer op en mocht naar huis. Alleen kon hij niet terug naar zijn flat omdat hij nog veel verzorging nodig had. Mijn ouders, die in een bejaardenwoning wonen, besloten hem toen in huis te nemen. En, geloof me dat valt niet mee als jezelf 73 en 78 jaar bent. Hij heeft weken in de woonkamer op bed gelegen en is tussen door nog een keer geopereerd.
Daarom ook dit verhaal ik vind dat mijn ouders het verdienen om na zo'n heftige periode een keer in het zonnetje gezet te worden.
