Onze zoon is 6 1/2 jaar geleden geboren na een zwangerschapsduur van slechts 26,4 weken zwangerschap. Totaal onverwachts en met de nodige problemen op hart, long en hersengebied.
Doktoren hebben er alles aangedaan om hem in leven te houden, hetgeen ook is gelukt. Het is een erg moeilijke periode geweest vol hoop, angst en wanhoop.
Mensen die iets voor ons gedaan hebben zijn er genoeg, maar mijn schoonouders en moeder voeren hier de boventoon in.
In de eerste 2 weken na de geboorte van hun kleinkind is het erg slecht gegaan met hem en moesten gegeregeld met zeer grote spoed komen naar het ronold mc donaold huis in utrecht waar wij verbleven. Zelf wonen wij in zuid-brabant, dus minstens een uurtje rijden en dat met de nodige zenuwen, omdat het ook hun kleinkind was dat lag te strijden voor zijn leven! Niets was te min en ze zijn elke keer weer gekomen om ons te steunen en meteen te kijken daarna hoe het gaat met hun kleinkind en ons kind.
Er gaat erg veel in je om als mensen steeds meteen komen en je je zorgen meteen kan delen.
Geen van de werkgevers deed moeilijk als dit weer gebeurde, hetgeen voor ons als ouders betekend heeft dat je je zorgen niet alleen hoefden te houden, maar dat de tijd om te moeten wachten tijdens operaties e.d. gedeeld konden worden. Heerlijk is dit en alle mensen in onze omgeving hebben wij enorm bedankt met een etentje achteraf en klonken op de goede afloop. Deze afloop was het allermooiste toen bleek dat onze zoon op de uitgerekende datum na 13 1/2 week ziekenhuisopname naar huis mocht komen! Wat hebben wij hiervan genoten.
De grootste beloning voor de grootouders was dat ze hun eerste kleinzoon in de armen mochten nemen, iets wat in het ziekenhuis niet mogelijk was! Nog nooit heb ik zo trotse grootouders gezien, alle drie.
