Mijn verhaal laat zich niet zo 123 schrijven en toch doe ik een poging.
Na een vervelende gang van zaken binnen mijn huwelijk ben ik nu 4 jaar geleden gescheiden. Ik kreeg volop steun van de mensen in mijn omgeving. Ik kreeg ook weer een nieuwe relatie en ontdekte met hem hoe het allemaal anders kon.
Geen geweld, wel respect.
Helaas heeft deze man 1 nadeel, uit zijn vorige relatie nam hij schulden mee. Het hoe en wat vertel ik hier niet over maar wel dat hij de schulden op zich nam en niet degene die ze veroorzaakt heeft.
Toen mijn vriend zijn zoon toegewezen kreeg nadat jeugdzorg had besloten dat hij bij zijn moeder niet kon zijn wegens verwaarlozing besloten we om het latten om te zetten in samenwonen. Mijn zoon en ik trokken 3 maanden voor proef bij hem in en toen deze periode goed verlopen was gaf ik mijn huis op en gingen we echt samen wonen.
Dit stuitte op veel kritiek maar kon ik mee leven, Mijn vriend had hoge schulden en voor sommigen is geld belangrijker dan de eigenwaarde die je bij je partner terug krijgt. Het was onze keuze en we waren gelukkig. Na een tijdje ging het niet zo goed. Mijn zoon heeft autisme en de woning was klein. Uiteindelijk besloten we om te gaan latten. Mijn zoon is naar mijn broer gegaan voor de opvangperiode dat ik hem normaal zou hebben, de rest was hij bij zijn vader.
Jammer genoeg waren mijn broer en ik niet meer in staat normaal met elkaar te praten en sloot hij de deur voor mij. Ook mijn zus nam deze maatregel. Mijn ouders hebben ook hun mening gevormd over mijn vriend en hebben hun deur voor hem gesloten.
U, lezer, begrijpt dat er tussen deze regels heel veel verdriet ligt en dat ik dit niet allemaal kan noteren. Maar u lezer weet niet hoeveel de steun van onze echte vrienden voor ons betekent. Vrienden die niet veroordelen, die weten hoe wij in elkaar steken en niet vinden dat wij verkeerde fouten hebben gemaakt. Ook niet van ons eisen om een einde aan onze relatie te maken of bedenken dat we een keuze moeten maken tussen degene van wie we houden of hen. Vrienden die er dag en nacht zijn en vrienden bij wie we gewoon ons zelf kunnen zijn.
Deze vrienden hebben hun eigen sores, hun eigen dingetje maar maken wel tijd voor ons. Dat vind ik top en ik weet nu dat dit zeldzaam is en tevens onbtetaalbaar. Ik hoop zelf ook zo'n vriend te kunnen zijn.
