Ik ben geboren met het chronische ziekte sikkelcelanemie, door de jaren heen heb ik ziekenhuis heel wat keren van de binnenkant gezien elke keer dat ik eruit kwam was ik een gebroken mens.
Tot acht jaar geleden dat ik bij jeugdzorg ben gaan werken daar heb ik mijn collega magret leren kennen. Niks was/is haar teveel hoe erg haar eigen jeugd is geweest altijd ziet ze het goeie in de mensen.
Ongeveer twee jaar geleden kreeg ze een tia, ze was alleen thuis en niemand om haar te helpen,ondanks dat wist ze 112 te bellen zichzelf naar de voor deurte slepen om die open te doen zodat als de ambulance personeel er was binnen konden kome. Na een aantal weken ziekenhuis opnamen en maanden thuis zitten om te revalideren mog was de effect van de tia duidelijk haar rechtarm deed het niet zo goed meer en haar geheugen was niet meer wat het is geweest maar ondanks dat bleef ze vechten met een glimlach op haar gezicht en altijd positief.
Alsof dat niet genoeg was kreeg ze te horen dat haar spieren in haar benen aan het sterven zijn waardoor ze binnen ene paar jaar alle twee haar benen zal kwijtraken,ondanks dat staat ze elke dag op met alle ongemakken van dien en komt ze werken en is ze altijd even positief nooit een klacht over haar lippen.
Zelf weet ik hoe negatief een ziekte je kan maken en heb ik diep respect voor haar. .Ze is dankbaar voor alles in haar leven zelf haar ziekte want die heeft van haar iemand gemaakt die weet wat genieten van het leven betekend.
