Ik leerde mijn huidige (gescheiden) man in september 1999 kennen. Hij was destijds de leerkracht van mijn oudste zoon. Na mijn scheiding en 5 jaar alleen de kinderen opgevoed te hebben, was dit een heel nieuw begin voor mij en de kids.
Ik was zelf licht gehandicapt en had een zware rugzak met emotionele bagage bij me. Hij had al twee dochters grootgebracht en was een stukje ouder dan ik. Hij was eigenlijk al klaar met opvoeden.
Toch kwam hij in mijn gezin met zijn eigen lichamelijke klachten. Hij had zelf chronische vermoeidheid. Bij mijn oudste zoon was toen al ADHD geconstateerd. Later bleek mijn tweede zoon PDDNOS en ADD te hebben en mijn jongste zoon had en syndroommix. ( ADHD, Jilles de la Tourette, angst- en dwangstoornis en PDDNOS) Ondanks zijn eigen problematiek was hij geduldig en begripvol naar mij en de kinderen. Ook al was hij doodmoe, hij liet nooit iets merken. Naarmate de kinderen gingen puberen werden de problemen rond de kinderen steeds heftiger. Dag in dag uit knokten we samen voor begrip van de buitenwereld voor mijn 3 zonen.
Deze kinderen lopen elke dag tegen een muur van onbegrip aan en dan zijn wij er als ouders natuurlijk weer voor om dit op te vangen. Dit kost ons beiden heel veel energie en die heeft mijn man al zo weinig. Ik heb vaker tegen mijn man gezegd. Als je het niet meer volhoudt dan mag je gerust gaan hoor. Het zijn jouw eigen kinderen niet.
Maar hij houdt zo veel van mij en de kinderen neemt hij het niet kwalijk. Hij weet hoe moeilijk ze het al met zichzelf en de buitenwereld hebben. Dan hebben ze juist die veilige haven thuis nodig. Met zijn tweeen staan we sterker zegt hij. Ik ben hem voor eeuwig dankbaar dat hij voor mij en de kinderen een steun en toeverlaat is. Hij is zo onzelfzuchtig dat ik me wel eens schuldig voel.
