Mijn vriend en ik zijn al bijna 13 jaar samen, hij is als vluchteling op 16 jarige leeftijd in nederland gekomen omdat er oorlog was in zijn land, moeder heeft hij daar achtergelaten,vader zat vast in een concentratiekamp en is later overleden.
Hij en zijn 2 jonge zussen moesten het alleen in nederland zien te redden.Toen ik hem leerde kennen had hij bijna niks, toch heeft hij zichzelf geleerd door te zetten!
Hij ging naar school en werken, volgde opleiding na opleiding tot hij alle diploma's had en een vaste baan.Jaren lang heeft hij er keihard voor gewerkt om dat te bereiken tot zijn laatste diploma gehaald was.Toen trof hem alweer het noodlot, hij kreeg een dubbele rughernia en kon niet meer lopen.
Alles heeft hij opnieuwe moeten leren nadat hij meer dan een half jaar niets anders kon dan platliggen! Toch heeft hij ook dit doorstaan ook al heeft de hernia hem zijn baan gekost! Maar hij is doorgegaan en heeft nu een goede nieuwe baan. Eindelijk dachten we dat we weer wat geluk hadden in ons leventje en eventueel aan een gezin konden denken. Maar helaas was dit niet voor ons weggelegd. Ik werd onverwachts erg ziek en kwam in het ziekenhuis terrecht, een maand lang wisten ze niet of ik beter zou worden, gelukkig ging het na 3 maanden wat beter. Helaas had ik toen ik ziek werd een baan als afwashulpp waarbij je als je ziek word niet uitbetaald krijgt, doordat ik zo lang ziek was raakte ik zowel mijn baan als mijn inkomen kwijt (ik krijg zelfs geen uitkering)Ondanks alles bleef mijn vriend me steunen,hij betaald al heel lang alle kosten en lasten alleen, daarbij stuurt hij ook nog geld aan zijn moeder in Bosnie en wil hij voor een nieuwe opleiding voor mij betalen! Niks is hem teveel, hij staat altijd voor mij klaar ondanks al zijn eigen ellende, nooit zal hij weigeren om iemand te helpen ondanks zijn rugproblemen. Hij is er gewoon altijd en voor iedereen!En dat op 34 jarige leeftijd terwijl je al zoveel hebt meegemaakt!
