Mijn dochter Max deed afgelopen zaterdag mee aan de 4 engelse mijlen. Ze had wekenlang serieus geoefend; op school met de klas, tijdens gymles lopen en lopen; thuis op de hometrainer kilometers fietsen zonder vooruit te komen. Er hebben heel wat uurtjes en zweet in gezeten, maar ze was er klaar voor. Om 19.15 uur van start in een groep . Pa en ma samen met grote zus naar de finish getogen om haar te verwelkomen. Als de laatsen zijn gepasseerd en de volwassenen beginnen aan de halve maraton, begin ik mij af te vragen of er wat gebeurd is; waar blijft Max? Ze komt 10 minuten later, samen met een klein groepje meiden over de finish. Wat is er allemaal gebeurd onderweg?
"Niets hoor, ik moest alleen zo af en toe teruglopen als ik iemand langs de kant zag en ik mij afvroeg of er wat aan de hand was. Ik vondt het zo zielig dat ik aangeboden heb samen verder te lopen"
Kijk dat verdiend voor mij een dikke pluim en maakt mij als vader ontzettend trots dat dit mijn dochter is; Ze is 14 jaar jong en ze laat hier in het klein zien dat ze haar hart sowieso op de goede plek heeft zitten. Ze is altijd bereid de problemen van een ander voor te laten gaan op die van haar; alleen omdat ze er zo ontzettend veel plezier aan beleefd!
Machtig prachtig,
groeten Beer ten Broeke
