Dit verhaal moet maar eens verteld worden, ondanks dat ik mijn man af en toe voor gek verklaar.
Elke week gaat mijn man, jaar in jaar uit trainen (joggen) in het bos. Wat doet hij daar nog meer, hij neemt een plastic zak mee en ruimt, terwijl hij jogt alle mogelijke troep die hij tegenkomt, door een ander gecreeeerd op.
Nog nooit heeft hij de moed opgegeven en het geeft hem een goed gevoel.
Ook wanneer hij de hond uitlaat doet hij hetzelfde.
En...jawel, als wij samen gaan wandelen heeft hij deze vrouw ook zo gek gekregen om met een plastic zak in de hand de meest vieze troep op te ruimen, weliswaar met een plastic handschoentje.
Kortom niemand voelt deze goedheid, maar ik heb hier heel veel bewondering voor.
