Dagelijks hoor je verhalen over mensen die de ouders verwijten als er een jonge meid rond loopt met een dikke buik!!
Op mijn 19e kwam ik thuis en zag ik mijn zusje huilend op de bank zitten en vroeg aan haar wat er aan de hand was....ze keek me aan en zei HELP.
Ik snapte haar niet, maar uiteindelijk kreeg ik het toch te horen "Ik ben nog niet ongesteld geweest". Ik keek heel erg verbaasd maar meteen zei ik kan het zijn dat je zwanger bent?? Ze knikte met haar hoofd, maar gelijk zij ze zeg aub niks tegen pap en mam, ik ben zo bang.
Na een test bleek ze dus idd in verwachting te zijn en gelijk zei ze er achter aan ik wil het niet houden, ik ben jong en wil graag naar school en dingen doen die andere meiden ook doen op mijn school.
Ze vroeg mij hoe het kon dat ze naar een ervaring zwanger was geworden, ze zei ik heb het echt veilig gedaan zoals jij mij dat altijd uitlegde en ze huilde weer, ze dacht dat ze een misdaad gepleegd had zo voelde zij zich.
Uiteindelijk heb ik het ook aan mijn moeder verteld en zij dat ze het niet wilde houden, waarop mijn moeder er eerst bij ging zitten en even moest bij komen van deze nieuws en toen zei "ik bel de dokter of je vandaag nog een echo kan krijgen" zo gezegd zo gedaan en ja ze kon om half vijf nog terecht bij de dokter voor een echo.

Bij de dokter kreeg zij het nieuws te horen dat haar wensen niet uitgevoerd kon worden, omdat ze al ruim vier en een half maand in verwachting was  ik zag mijn zusje haar gezicht vertrekken en ze snikte en kwam niet bij van het huilen, ze wou geen mama worden!
Ik en de rest van het gezin hebben veel op haar in moeten praten en haar gesteund in iets wat ze niet wou.
Op 22/12/2005 beviel zij van een prachtige dochter en alles was goed met haar en haar kleine meid.
Mijn ouders hebben veel kritiek over hun heen gehad van mensen die het belachelijk vonden en dat de schuld bij hun lag en zij hadden hun dochter beter in de gaten moeten houden en ook ik en mijn jongere zusje kregen hier heel erg van mee.

Uiteindelijk thuis gekomen kwamen er pas echte problemen, want zij voelde zich geen moeder maar gewoon een tiener en keek niet naar haar kleine meid om en als klap op de vuurpijl kwamen mijn ouders in een scheiding. In de weekende was mijn zusje de hort op en zat ik als tante te zorgen voor dat mooie meid, ik heb vaak gehuild maar toch mijn zorg aan haar gedragen, zelfs de nacht voeding deed ik voor haar.
Ik heb twee jaar van mijn leven gegeven aan deze kleine wonder en er alles aan gedaan dat mijn zusje ging inzien dat het niet mijn kindje was maar van haar!!!
Nu woont ze al een lange tijd op haar zelf en nog heeft ze zo nu en dan de hulp nodig van mij hahaha omdat ze bang is dat ze soms wat fout doet, maar ze doet het prima als moeder.

Ik voel mij gelukkig in de afloop, ik ben tante en gelijkertijd ook mama van haar en zo noemt ze dat ook "dat is mijn tante en jij bent mijn tante mama".

Sommige mensen buiten af zouden zichzelf eens moeten afvragen: waarom zij altijd een oordeel klaar hebben staan en waarom iemand zo vernedert kan worden om zoiets, wat niet de bedoeling was.

Ik heb altijd gezecht tegen mijn zusje SAMEN STAAN WE STERK en naar regen komt altijd zonneschijn!!!