...23, 24, 25, 26, 27... Ik tel langzaam van 20 tot 40. Bij iedere deur weer. Bij 40 weet ik dat de deur niet opengaat. Dan zijn de mensen niet thuis of hebben de bel niet gehoord. Of hebben geen zin om open te doen.

Als de deur opengaat vraag ik: "Heeft u nog iets over voor het ...?" Want dat ben ik aan het doen. Collecteren. Langs de huizen om te vragen of iemand ook wil helpen. Ik bied iemand de gelegenheid om te helpen. Helpen geeft een goed gevoel. Bij de meeste huizen is het "ja natuurlijk!". En soms is het "nee!", "Gemiste kans", denk ik dan.

Heel vaak reageren de mensen "Wat goed dat je dat doet". De mensen moesten eens weten hoe het gevoel is als je klaar bent met collecteren. De bus gevuld en vol verwachting of de opbrengst weer hoger is dan het vorige jaar. Anderhalf tot twee uur lang doorstappen of met de fiets langs de huizen. De kans om iets goeds te doen voor de medemensen. Dankbaar dat je niemand in je nabijheid hebt die getroffen is door astma, MS, brandwonden, Alzheimer of een beperking. Een heel goed gevoel!

Zo deed eens een huisarts open toen ik aanbelde. "Hè", zei ze "bij jullie heeft toch niemand MS?" Ik vertelde dat dit gelukkig inderdaad niet zo was, maar gelijk ook dat de getroffenen niet zelf langs de deuren kunnen. Nog een aardige anekdote is dat ik het dorp Hemmen moest collecteren. Maar toen de deur openging, bleek ik in Randwijk te zijn. Er zijn geen duidelijke dorpsgrensen in Hemmen... Of laatst bij de collecte voor het Astmafonds toen het ineens ging hozen. In de stromende regen vraag ik de bijdrage. "Kom er even in want je wordt drijfnat". Even later vertrek ik met een paraplu die ik op goed vertrouwen, ik ben immers een wildvreemde, te leen krijg.

Natuurlijk maak ik ook wel eens blunders. Zo nam ik mijn drie kinderen mee met het verkopen van Zonnebloemloten. Ze mochten om de beurt aanbellen en dat ging wel eens mis. Ze belden alledrie aan! Zo kreeg ik een boze meneer aan de deur die zei dat ik eerst maar eens de kinderen moest gaan opvoeden. Ik had zo gauw geen weerwoord, maar later bedacht ik dat ook het voorbeeld van collecteren een goede manier van opvoeden is. Toch? Een andere blunder was dat ik twee keer bij hetzelfde huis aanbelde. Een keer links en een keer rechts...
Gelukkig ben ik niet bang voor honden maar als er twee rottweilers rondstappen op een erf voel ik me ook niet erg op mijn gemak. Maar het weerhoudt mij niet om te vragen om een gift. Ik hoop dat ik nog lang genoeg gezond mag blijven om te blijven collecteren.