Momenteel ben ik 21 jaar. Al vanaf mijn 13e gaat het niet zo goed met me. Al die tijd loop ik al bij verschillende hulpverleningsinstanties en volg ik therapieën. Ik heb een Borderline persoonlijkheids stoornis en heb daarbij ook een lange tijd ernstige anorexia gehad. Wat nu momenteel weer is omgeslagen in Boulimia.
Al die tijd is mijn moeder mijn grote steun. Ondanks dat ze zelf ook haar problemen heeft in haar relatie en zelf ook met een depressief kampt.
We hebben heftige tijden meegemaakt. Een zelfmoordpoging, doktersbezoeken om te laten hechten (automutilatie), alcohol verslaving etc. etc.
Ik heb al 2 opnames gehad, maar deze waren uiteindelijk toch niet geschikt voor me.
In september ga ik weer aan een nieuwe therapie beginnen en daarvoor zal ik weer 3 maanden opgenomen worden.
Hoe zwaar is het voor een moeder om haar kind zo te zien?
Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen. Maar moeilijk is het wel.
Ik heb haar ook pijn en verdriet gedaan (liegen, stelen, etc.). Maar nog steeds staat ze volledig achter me en steunt ze me overal waar ze kan. Ze gaat altijd met me mee naar gesprekken.
Mijn moeder is mijn held, zonder haar zou ik hier niet zitten nu.
