Het is al een tijdje terug, maar in 1995 lag ik in het ziekenhuis met een hernia. Ik vroeg mijn opa die op bezoek kwam of hij mij fl. 50,= kon lenen zodat ik tv kon kijken. Het ziekenhuis was niet in het bezit van een geldautomaat. Nu moet je weten dat mijn opa eigenlijk mijn vader was aangezien ik door mijn opa en oma ben opgevoed.
Ik kreeg het niet, ik was in tranen.
Mijn buurvrouw naast me vroeg of ze een boek van me mocht lenen (ik had een hoop dikke pillen mee).
Toen ik met bed en al in de rookruimte beneden lag, kwam ze naar me toe en gaf me fl. 10,=. Ze had het gehoord van me opa en vond het zo lullig dat ze wilde helpen. Ze moest alleen wel mijn adres in het boek schrijven zodat ze me terug kon vinden.
Nadat ik dat had gedaan gaf ze me namens haar dochter fl. 100,= zodat ik de 3 weken dat ik in het ziekenhuis lag tv kon kijken. Ze had haar dochter verteld hoe mijn opa reageerde en dat was haar reactie.
Nu ik dit zo schrijf krijg ik weer tranen in mijn ogen. Het was zo lief en onbaatzuchtig. Super die mensen, ze hebben geen idee wat hun actie voor mij betekende.
Niet je familie waarop je zou moeten rekenen, maar gewoon een wild vreemde die zoveel liefde heeft!!!
