Het zit in mijn genen. Om voor anderen te leven en mijzelf zoveel mogelijk weg te cijferen. Na mijn ongeluk en veel ellende met mijn gezondheid gebeurt mij het volgende: mijn dochter heeft 2 jaar geleden te horen gekregen dat ze uitgezaaide kanker heeft...vreselijk en machteloos sta je dan met een onbeschreven verdriet maar ze is gelukkig nog in ons midden. Aanhoren en aandacht geven is het enige en belangrijkste wat je nog kan doen.
Opeens kwam ik een man tegen die mij vertelde dat na 34 jaar huwelijk zonder kinderen kon hij opstappen en 1 jaar later ging het bedrijf failliet waar hij 36 jaar had gewerkt. Een levend persoon van 61 jaar toen, heb hem en geef hem nog steeds alle aandacht en motivatie om door te gaan wat niet zo makkelijk is voor hem. Een zachtaardige man, onschuldig en naïef. Zijn hele wereld viel in duigen maar krabbelt beetje bij beetje weer op en als hij de neiging heeft om het niet meer te zien zitten, probeer ik hem toch weer de positieve dingetjes in het leven te laten zien en werk ik aan zijn onzekerheden. Ook dat is het enige wat ik voor die persoon kan doen ! En...als ik een klusje geklaard moet hebben of na mijn oog operatie gedruppeld moet worden, helpt hij mij ook, zo gaat dat in het leven. Geven en nemen en niet...nemen en dan pas geven.
Narigheden ontmoet ik regelmatig en voel mij gesterkt door te helpen waar ik kan. Sterkte en wees lief voor elkaar en voor jezelf.
Peggy
