Met al ons verdriet en het gemis voeden we hem al 10 jaar op.
Alles waar je vroeger als ouders voor stond doen we nu weer, gebroken nachten omdat hij last van zijn tandjes had of als hij ziek was en dat valt zwaarder als je ouder bent, heen hen weer naar zwemles, school en sport.
Hulp van anderen is er nooit echt geweest en dus zaten we vaak thuis en bestonden de uitjes uit iets voor hem i.p.v iets doen wat bij onze leeftijd past. Onze kleinzoon heeft een hechtingsprobleem gehad omdat hij in de periode dat zijn Mama stierf net aan het hechten was, dat vraagt de nodige aandacht en zorg.
Vrienden van onze leeftijd doen andere dingen in hun vrije tijd, dus die vriendschappen verwaterden al snel. Bij de ouders van school hoor je ook niet echt bij, dat maakt dat je soms het gevoel hebt nergens bij te horen. Maar we doen en laten alles om hem een zo normaal mogelijke jeugd te geven, dat betekent jezelf vaak wegcijferen, uit liefde voor onze kleinzoon.
Je hoort vaak dat kinderen die geen ouders meer hebben in een pleeggezin komen en je ze als Opa en Oma een keer in de maand ziet en met alle respect voor alle pleegouders, ik ben blij dat hij bij ons op kan groeien.
Zodat hij alles over zijn Mama kan horen van ons en langzaamaan te horen krijgt hoe zijn Mama is gestorven en wij hem daarbij kunnen begeleiden. We voelen ons nu ouders i.p.v Oma en Opa, we moeten soms streng zijn en hem dingen weigeren, terwijl je hem eigenlijk liever lekker zou verwennen, maar dat zou niet goed voor hem zijn.
Ik zou graag willen dat hij nog een andere Opa en Oma had die dat af en toe zouden doen, helaas heeft hij die niet. Ons leven ziet er anders uit, we leven vaak niet voor onszelf, alles staat in het teken van kinderen, vriendjes die komen spelen, verjaardagsfeestjes, we zijn altijd onder de kinderen, wat heel leuk is. Maar soms verlangen we weleens even naar rust en ruimte voor ons zelf.
