Na een wintersportvakantie ben ik teruggekomen met een gebruind gezicht en een gescheurde knieband, mooie combinatie zou ik zeggen. Maar thuis in Nederland tijdens het bezoek aan het ziekenhuis bleek er de volgende dag al plek te zijn voor een kijkoperatie. Dit betekende naast het bezoek aan de dokter zelf, intake gesprek, informatie over de opname, keuze van narcose etc. Maar de tijd begon te dringen, waarbij enige zweetdruppels los kwamen. Een combinatie van zenuwen voor de opname maar ook het realiseren niet meer op tijd op het schoolplein te kunnen staan.
Dus na het plegen van een telefoontje bleek de moeder in kwestie al de auto vol te hebben, dus gauw een alternatief nummer bellen, maar deze moeder nam niet op. Op een gegeven moment word je door de assistent opgeroepen voor een vervolggesprek, maar hoe moet het nu verder met de kinderen? Na afloop van het gesprek gauw naar huis bellen en hopen dat iemand zich om jouw kinderen heeft bekommerd. Zenuwachtig toets ik het thuisnummer in , en ja pfft de telefoon wordt opgenomen. Mijn dochter aan de telefoon met de vraag hoe het toch met mij is of alles goed komt met mijn knie. Zo lief en fijn dat de 1e moeder die ik belde, alle kinderen in de auto heeft gestapeld en die van mij thuis heeft afgezet. Op zulke momenten word je warm van binnen van intens geluk.
