Marian maakte wel een beetje een rare val op het hockeyveld. Maar toen ze na een paar seconden nog niet had bewogen, schrok ik pas echt.

Het was een koude novemberdag, met een snerpende, gemene wind. Geen weer om buiten te sporten. En al helemaal geen weer om stil te blijven liggen op een kunstgrasveld. We probeerden Marian met praten weer een beetje bij bewustzijn te krijgen. Ze brabbelde wat, maar gaf niet echt een teken van herstel. Een van de tegenstanders - een verpleegster - ontfermde zich al snel over onze teamgenote. We moesten van Karin, want zo heette ze, eerst zoveel mogelijk trainingspakken halen om de patiënt warm te houden, we schoven wat kleren onder het bewusteloze lijf en onze spits werd van top tot teen ingepakt.

Een paar meiden kregen de instructie om tegen Marian te blijven praten. Daarna belde Karin 112: kordaat beschreef ze de situatie en legde ze uit dat er haast geboden was. Marian begon te gillen en praatte verward. Het wachten leek eindeloos te duren, maar toch reed er al binnen 10 minuten een ambulance het veld op. Voor we het wisten was onze superspits Marian samen met de verplegende hockeyster verdwenen.

Na een uurtje kwam er goed nieuws: het was 'alleen maar' een zware hersenschudding. De wedstrijd hebben we niet meer uitgespeeld, we waren te diep onder de indruk van het voorval. Bovendien waren we halfbevroren van het stilstaan op het veld. Karin kreeg die week erna een grote bos bloemen namens het team. Het is toch geweldig dat op zulke momenten - als je echt niet weet wat je moet doen - precies de juiste mensen in actie komen?

Alle-Karinnen-van-deze-wereld: bedankt!