Normaliter gaan we in de voorjaarsvakantie skieën maar dat kwam er dit jaar niet van. Onze twee jongens (inmiddels de leeftijd bereikt dat ze zelfstandig op vakantie kunnen) gingen voor het eerst zonder paps en mams voor een weekje op wintersport.
De achterblijvers hadden zin om een paar daagjes te werken die week en de rest van de week een hotelletje in Antwerpen te boeken. Maar de hoeveelheid werk bij manlief en het weer zaten tegen. I.p.v. vanaf woensdag vrij te zijn kon er die week slechts één vrije dag af.
En de weersverwachting was regen, regen en nog eens regen voor die ene vrije dag.
Daarom besloten we om niet naar Antwerpen af te reizen maar op familiebezoek in Haarlem te gaan waar broer lief en zijn gezin wonen. Als we naar Haarlem gaan, nemen we mijn moeder ook altijd mee maar daar hadden we dit keer niet zoveel zin aan.
Oma is 85 en kan bijna niet meer lopen. We wilden eigenlijk ook nog even naar het strand in Zandvoort dus zou het niet handig zijn om haar mee te nemen. Maar nadat het idee geboren was en ik er nog een nachtje over geslapen had, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om zonder ‘mams’ naar haar zoon naar Haarlem af te reizen.
Dus de volgende dag:
- Oma vanuit het bejaardentehuis opgehaald. Van te voren niets gezegd want dan zou ze de nacht ervoor geen oog dicht doen van opwinding. Het is voor een oude dame van 85 toch een hele reis naar Haarlem.
- Oma zat in haar ‘dagelijkse kleren’ in de stoel ; dus moest er eerst nog een ‘verkleedpartij’ plaatsvinden
- Nadat oma haar jasje/dasje goed zit en ze de lippen heeft gestift (ja, ja 85 en nog ijdel ook !) kan de ‘tour on wheels ‘ beginnen:
- Eerst in de rolstoel naar de auto (rolstoel en rollator moeten ook mee want zonder die hulpmiddelen is beweging onmogelijk) en vervolgens op weg naar Haarlem.
En of het zo zijn moest ; broer lief (als voetbaltrainer elke dag druk, druk) hoefde die dag alleen ’s ochtends te trainen. We kwamen gelijktijdig aan.
Oma had in de auto al gevraagd of wellicht ook haar kleinzoon en haar achterkleinkind nog zouden komen. Dit wist ik niet want ook kleinzoon zit in het voetbalvak en traint vaak twee keer daags. Maar wat schetst onze verbazing ; we hadden net ons 1e bakkie koffie op en daar komt de kleine Dani door de achtertuin naar binnen en roept : “hallooooo oma Zwolle” en achter haar lopen haar vader en moeder. Ze duikt op schoot en slaat haar armen om haar overgrootmoeder heen en laat zich lekker knuffelen.
Op dat moment zie ik dikke tranen van geluk op de wangen van mijn moeder.
Hoe had ik kunnen overwegen om zonder haar naar mijn broer te gaan…..zoveel geluk tussen een oude dame van 85 en een klein meisje van vier ; het staat in mijn geheugen gegrift!
Klein gebaar → groot geluk!
