M'n dochter van zes kwam met een stralende lach de tuin in rennen. Ze had samen met haar broertje een hond gevonden op straat en ze wilde nog maar één ding: het dier adopteren. Buiten op straat stond m'n zoon te spelen met een vrolijk, jong, zwart vuilnisbakkenhondje. Inderdaad een schat van een beest.
Er was geen baasje te bekennen. Ook niet in de straten verderop. Ik moest flink wat overtuigingskracht gebruiken om m'n kinderen ervan te overtuigen dat we écht op zoek moesten naar de eigenaar. Maar toen ik vertelde dat er nu waarschijnlijk een klein kind huilend naar het hondje op zoek was, viel het kwartje. De zoektocht kon beginnen.
Toen rondvragen in de buurt niks opleverde, besloten we om het wat grootser aan te pakken en met een groep kinderen uit de buurt posters te gaan plakken in de stad. Hond "Goof" werd op de foto gezet en tot in de wijde omtrek hingen we A4-tjes op met een 'schattige hondenkop' heel groot het woord GEVONDEN en ons telefoonnummer.
's Avonds ging tegen zeven uur de telefoon. Een bejaarde man belde op: of wij zijn Abel hadden. Die ochtend was hij met zijn dementerende vrouw - die in een rolstoel zat - gaan wandelen met hun hondje. Een maand ervoor was hun oude hond doodgegaan en daarna was zijn vrouw een paar weken helemaal van slag geweest. Pas toen ze het nieuwe hondje kreeg, was ze weer wat rustiger geworden. Die ochtend waren ze Abel kwijtgeraakt in het park, toen het dier even los rond liep.
Samen met de kinderen ben ik meteen naar de bejaardenflat, twee wijken verderop, gelopen om Abel terug te brengen. Toen we binnenkwamen begon de vrouw meteen te huilen. De man drukte de kinderen 10 euro in de hand en wist niet hoe vaak hij ons kon bedanken. Dat hij de kinderen zoveel geld gaf, vond ik wel een beetje gênant, maar we zijn diezelfde avond nog met alle buurtkinderen die hadden meegeholpen om te zoeken, naar een Italiaanse ijswinkel gegaan. De ijsjes smaakten die avond beter dan ooit!
